Tre pemët

Tre pemët

Mbi një kodër në pyll ndodheshin tre pemë. Një ditë ato po diskutonin për shpresat dhe ëndrrat e tyre.

Pema e parë, tha: “Unë shpresoj të bëhem arkë xhevahiresh, të mbushem me flori, argjend dhe margaritarë të çmuar. Të zbukurohem me gdhendje të shumta dhe të gjithë të shohin bukurinë time”.

Pastaj pema e dytë vazhdoi: “Ndërsa unë dua të bëhem anije e fuqishme, të çoj mbretër dhe mbretëresha rreth e qark ujërave dhe të lundroj në çdo cep të botës. Të gjithë të ndihen të sigurt tek unë për shkak të fuqisë së skeletit tim”.

Së fundi pema e tretë tha: “Unë dua të rritem dhe të bëhem pema më e gjatë dhe më e drejtë në pyll. Njerëzit të më shohim në majë të kodrës, të vështrojnë degët e mia dhe të mendojnë për Parajsën dhe Perëndinë se sa afër tyre unë po shkoj. Unë dua të jem pema më e madhe e të gjitha kohërave dhe njerëzit gjithmonë të më kujtojnë”.

Pas pak vitesh lutjeje që ëndrrat e tyre të bëheshin realitet një grup druvarësh iu afruan pemëve. Kur njëri iu afrua pemës së parë tha: “Kjo duket si një pemë e fortë, mendoj se do të jem në gjendje t’ia shes drurin ndonjë marangozi”, dhe ai filloi ta priste atë sa më pranë rrëzës. Pema u kënaq, sepse e dinte se druvari do ta kthente atë në një arkë thesari.

Sigurohu pastaj fol

Sigurohu pastaj fol

Nje vajzë po priste aeroplanin në një aeroport të madh. Meqënëse i duhej të priste gjatë, vendosi që të blinte një libër që të kalonte kohën. Bleu librin dhe një kuti me biskota. U ul në vendin ku rrinin zakonisht persona të rëndësishëm në mënyrë që askush të mos e pengonte. Afër saj ishte karrigia me biskota dhe një karrige më tej një person tjetër i cili lexonte gazetën. Kur ajo filloi të merrte biskota, edhe zotëria nga karrigia tjetër mori një. Ajo u habit pa masë, por nuk tha asgjë vetëm vazhdoi të lexonte librin. Me vete po mendonte - Sikur të kisha pak guxim, deri më tani do ta grushtoja. Secilën herë që ajo merrte nga një biskotë, këtë e bënte edhe zotëria pa u mërzitur fare. Vazhduan kështu deri sa në kuti mbeti vetëm një biskotë e vetme dhe vajza mendoi: Më intereson të di se çfarë do të bëjë ai tani!!! Zotëria e mori biskotën e fundit dhe e ndau në dy pjesë.

"Kjo me të vërtetë është e tepërt, filloi të mendojë më nervoze vajza, mori sendet e veta, librin, çantën dhe shkoi drejt daljes së vendit ku priste. Kur u ndje më mirë, pasi kaloi nervozën, u ul në një vend ku nuk ishte askush që të mos kishte më asnjë ndodhi të tillë të papritur. E mbylli librin dhe hapi çantën që ta fuste brenda, dhe në momentin kur shikoi brenda, pa një kuti me biskota të pa hapur fare. U turpërua sikur të ishte një hajneshë dhe atëhere e kuptoi se kutia me biskota kishte qënë e zotërisë që kishte qenë ulur në karrigen pranë të sajës, por i cili pa asnjë shqetësim, apo brengë e ndau edhe biskotën e fundit me të, krejtësisht ndryshe nga ajo, që ndihej e lënduar në krenarinë personale dhe ndjenjat e veta.

Gëmusha me gjemba

Gëmusha me gjemba

Gëmusha me gjemba shikonte dritën e hënës në qiell, duke pritur ngrohtësinë e agimit. Lulet e vogla u mblodhën së bashku nga të ftohtit. Më në fund gëmusha e vogël u mblodh të flinte. Gëmusha e vogël e përthyer u rrit midis gurëve të mprehtë të  një rruge të ngushtë që të çonte në një pallat të madh. Gjëmbat e saj ishin të mprehtë, dhe lulet e saj ishin shumë të vogla për t’u admiruar.

Fëmijët kurrë nuk këpusnin lulet e saj dhe udhëtarët u largoheshin gjembave shpues. Gëmusha me gjemba ndjehej e padëshiruar dhe e shëmtuar. Një këndez këndoi. Një zë i ashpër zgjoi gëmushën prej gjumit. Një turmë, shtynte një njeri në rrugët drejt pallatit. Duart e tij ishin të lidhura por ai nuk ishte i inatosur.

Gjërat nuk janë gjithmonë ashtu si duken

Gjërat nuk janë gjithmonë ashtu si duken

Dy engjëj udhëtues qëndruan të kalonin natën në një familje të pasur. Familja nuk ishte mikpritëse dhe nuk pranoi që engjëjt të kalonin natën në dhomën e të ftuarve. Ata i vendosën engjëjt në një vend të ftohtë në bodrum. Ndërsa ata po shtronin rrobat në dysheme për të fjetur engjëlli më i madh pa një vrimë në mur dhe e zuri atë. Kur engjëlli më i vogël e pyeti  pse e bërë këtë, engjëlli më i madh iu përgjigj:

“Gjërat nuk janë gjithmonë ashtu si duken”.

Ditën tjetër këta dy engjëj shkuan të pushonin në një familje të varfër fermerësh të cilët ishin shumë mikpritës. Pasi ndanë së bashku atë pak ushqim që patën, burri dhe gruaja lejuan engjëjt të flinin në krevatin e tyre që të ishin më rehat. Kur zbardhi dita mëngjesin tjetër engjëjt gjetën burrin edhe gruan duke qarë. Lopa e tyre e vetme, e cila ishte e vetmja e ardhur e familjes kishte ngordhur në fushë.

Jeto për Krijuesin tënd

Jeto për Krijuesin tënd

Një djalosh i vogël dhe mjaft i dobët e donte shumë futbollin. Provë pas prove ai jepte me tërë dëshirën e tij gjithçka që kishte. Gjysma e djemve të tjerë nuk ia dolën mbanë edhe pse kishin bërë shumë prova. Në të gjitha ndeshjet ky atlet shpresëtar ulej në stol dhe zor se ngrihej nga vendi.
Djaloshi jetonte vetëm me babain dhe të dy kishin një marrëdhënie shumë të mirë me njeri - tjetrin. Edhe pse i biri ishte gjithmonë në stol i ati ishte gjithmonë në tribunë duke brohoritur.  

Ai nuk mungonte në asnjë ndeshje. Ky djalosh ishte më i vogli i klasës, madje edhe kur hyri në gjimnaz. I ati vazhdonte ta inkurajonte, por edhe i thoshte se nuk ishte i detyruar të luante futboll nëse ndjehej keq. Por djaloshi e donte shumë futbollin dhe vendosi të vazhdojë. Ai ishte i vendosur që në çdo provë të jepte më të mirën që mundej, me shpresën se ai do të fillonte të luante kur të hynte në vit të katërt.

DASHURIA DHE KOHA

Njëherë e një kohë jetonin në një ishull: Pasuria, Kotësia, Trishtimi, Lumturia, Urtësia, Dashuria dhe Koha. Një ditë ato u lajmëruan se ishulli do të përmbytej, prandaj që të gjitha bënë gati varkat dhe u larguan. Atje mbeti vetëm Dashuria, sepse ajo dëshironte të qëndronte deri në momentin e fundit, para se ishulli të përmbytej. Kur ishulli ishte gati të përmbytej, Dashuria vendosi të kërkojë ndihmë.

Pasuria po kalonte me një varkë të madhe pranë Dashurisë. Dashuria tha: “Pasuri, a mund të më marrësh dhe mua”? Pasuria u përgjigj: “Jo nuk mundem, kam shumë ar dhe argjend në varkë. Këtu s’ka vend për ty”.

Dashuria vendosi t’i kërkojë ndihmë Kotësisë, e cila po kalonte aty pranë me një varkë të bukur. “Kotësi, të lutem më ndihmo”!

Pёr çdo gjё FALENDERO!

Njё kёshilltar i njё mbreti tё krishterё falёnderonte pёr çdo gjё Perёndinё, si pёr gjёra qё u ndodhnin tё tjerёve dhe pёr tё tijat. Mbreti e donte dhe e respektonte dhe i dha njё post tё rёndёsishёm nё oborrin e tij. Kur mbreti po pastronte njё mollё i rrёshkiti thika dhe preu gishtin, dhe ngeli kёshtu me nёntё gishta. Kёshilltari i tha: Le tё falёnderojmё Perёndinё. Mbreti u inatos dhe i thotё ushtarёve qё ta fusin nё burg, sepse ky qenka i çmendur, unё preva gishtin dhe ky thotё: ‘Lavdi Perёndisё’. Pas disa kohёsh mbreti shkon pёr gjah dhe e zё rob njё mbret pagan qё jetonte nё kufijtё e mbretёrisё sё tij. 

Por popujt pagan kishin pёr zakon tё flijonin kurbane kafshёsh dhe njerёzish tek perёnditё e tyre. - Kurban mё tё mirё se mbreti nuk ka, - mendoi mbreti pagan dhe thirri tё gjithё pjestarёt e fesё sё tij

A jemi në gjendje t’i kuptojmë rrugët e Perëndisë?

A jemi në gjendje t’i kuptojmë rrugët e Perëndisë?
Na ishte një herë një plak që gjithmonë qahej për rrugët e Perëndisë. Por një ditë ai pa një ëndërr:
Një lajmëtar nga Perëndia iu shfaq dhe i tha plakut t’i shkonte pas. Shkuan në një shtëpi ku iu dha një pritje e ngrohtë. I zoti i shtëpisë u tha: “Sot është një ditë e shënuar për mua. Armiku im i dha fund luftës me mua dhe si shenjë miqësie më ka dërguar këtë kupë të artë”. Kur u larguan ditën tjetër, plaku vuri re se lajmëtari e kishte marrë kupën me vete. Ai po bëhej gati të fliste me zemërim kur lajmëtari i tha: “Mbaje gojën! Këto janë rrugët e Perëndisë”. Shpejt ata arritën në një shtëpi tjetër. I zoti i shtëpisë, një koprac plak, i mallkoi vizitorët e paftuar dhe u tha të zhdukeshin. “Eja të ikim që këtej!”- tha lajmëtari dhe ndërkaq ia dhuroi kupën e artë kopracit. Përsëri plaku u bë gati të protestonte dhe përsëri lajmëtari e ndaloi. “Mbaje gojën! Këto janë rrugët e Perëndisë”! 

As e vërtetë, as e mirë dhe as e dobishme, atëherë pse duhet të ma tregosh?!

As e vërtetë, as e mirë dhe as e dobishme, 
atëherë pse duhet të ma tregosh?!

Në greqinë e lashtë, Sokrati njihej si një nga filozofët më të mëdhenj. Një ditë një i njohur takoi filozofin dhe i tha: Dua të them se çfarë dëgjova për mikun tënd.
Prit një minutë – ia ktheu Sokrati – përpara se të më tregosh, do të doja ta kaloje thënien tënde në një test të vogël që quhet “Testi i tri filtrave”.
Tri filtra?
Po! – vazhdoi Sokrati. Përpara se ti të më flasësh për shokun tim, do të ishte mirë ta marrim shtruar dhe të filtrojmë atë që do të më thush, duke e analizuar me anën e këtij testi. 

Filtri i parë është E Vërteta. Je i sigurt se ajo që do të thuash është e vërtetë?
Jo, - tha burri – në të vërtetë unë e dëgjova këtë dhe ... s’jam aq i sigurt sa e vërtetë është....

Mësim nga fëmija

Mësim nga fëmija
Një plak i dobët jetonte me djalin e tij, nusen e djalit dhe nipin 4-vjeçar. Ai ishte shumë i moshuar, duart i dridheshin, shikimi i syve i ishte turbulluar dhe këmbët i merreshin. Çdo vakt familja hante së bashku rreth një tryeze. Por, duart e plakut që dridheshin dhe shikimi jo i qartë e bënte atë të hante me vështirësi. Fasulet i binin nga luga dhe ushqimi derdhej në dysheme. Kur ai merrte gotën në duart që i dridheshin, qumështi derdhej në mbulesën e tavolinës. Djali dhe nusja inatoseshin për rrëmujën që plaku shkaktonte.
Duke parë situatën e gjyshit të moshuar, ata vendosën një tavolinë të vogël në qoshe të dhomës, ku ai do të hante gjithmonë vetëm, ndërsa pjesa tjetër e familjes do të shijonte vaktet së bashku. Deri atëherë gjyshi kishte thyer 2 pjata, ndërsa tani ushqimi i servirej në një tas prej druri.

Sepse shpirti ynë nuk do të gjejë prehje në asgjë tjetër, derisa të prehet te Zoti.

Sepse shpirti ynë nuk do të gjejë prehje në asgjë tjetër, 
derisa të prehet te Zoti. 

Një mbret kishte dy djem. Ai ishte plakur dhe duhet ta linte mbretërinë e tij në duart e njërit prej tyre. Djali që do të merrte në dorë mbretërinë do të trashëgonte edhe gjithë pasurinë e saj. Ja se si veproi ai për të kuptuar se cili nga djemtë e tij do të ishte më i zoti për ta trashëguar mbretërinë. 
Për të provuar urtësinë e tyre, ai u dha atyre një shumë të madhe parash.
Ja çfarë duhet të bëni - tha ai. 
Ju duhet të blini me këto para atë që mendoni se mund të mbushë plot sallën e ftohtë dhe të errët të kështjellës.
Ai që do veprojë me urtësi do të trashëgojë mbretërinë time.
Biri i parë mori vesh se kashta ishte shumë e lirë, prandaj me të gjitha lekët që kishte bleu kashtë. E vendosi kashtën në sallën e kështjellës, por ajo u mbush vetëm gjysëm.

Tre miqtë e jetës sate

Tre miqtë e jetës sate

Një i krishterë, zbardhuar nga vitet, ishte në shtratin e vdekjes. Rreth tij u mblodhën të afërmit dhe miqtë e tij. Ai belbëzoi dhe tha: Sot erdhën dhe më vizituan tre miqtë e jetës sime.

Në fillim erdhi BESIMI. Ai më tha: “Vij, që të të përshëndes. Nuk ke nevojë më për mua. Të kam ndihmuar të ndjekësh Krishtin që të mbetesh besimtar, të jetosh në paqe në Mbretërinë e Tij. Tani shko ta shikosh dhe të jetosh përherë me Të”.

Më vonë vjen SHPRESA e cila më thotë: “Të kam patur shok të mirë deri tani, të kam inkurajuar, të kam ledhatuar, të kam gëzuar. Shko në rrugën që ke nisur. Në botën ku do të hysh nuk ka asnjë dhimbje, asnjë hidhërim, e gjitha do të jetë për ty ditë dhe gëzim. Mirupafshim”!

Çdo njeri është i veçantë dhe meriton respektin dhe përkujdesjen tuaj!

Çdo njeri është i veçantë dhe meriton respektin dhe përkujdesjen tuaj!

Gjatë muajit të dytë të kolegjit, profesori ynë na bëri një test të papritur. 
Unë isha një student i rregullt dhe kisha shumë dëshirë për mësimet. 
Mora fletën e pyetjeve dhe i hodha një sy të gjithave. 
Ndërsa shikoja pyetjet mbeta pak i shtangur kur në fund lexova: “Si e ka emrin gruaja që pastron shkollën”?

Në habinë time thashë: - Patjetër, kjo është ndonjë shaka.
Unë e kisha parë disa herë gruan që pastronte. Ajo ishte e gjatë, me flokë të errët dhe ndoshta te të 50-tat, por si mund t’ia dija emrin?
Pa u menduar gjatë e dorëzova fletën duke e lënë pyetjen e fundit pa përgjigje.
Por, para se të mbaronte ora e mësimin, i çuditur e pyeta profesorin: - Ju lutem profesor, a mund të na thoni nëse kjo pyetje do të llogaritet bashkë me të tjerat në test? Dhe cila ishte arsyeja që na e bëtë këtë pyetje?

Natyrisht - iu përgjigj profesori – ajo do të llogaritet bashkë me të tjerat dhe arsyeja pse ua bëra këtë pyetje është që të mësoni se në jetën tuaj do të takoni shumë njerëz dhe secili prej tyre është i veçantë.
Çdo njeri meriton respektin dhe përkujdesjen tuaj, edhe nëse më e shumta që mund të bëni për të është një buzëqeshje apo një përshëndetje.

Me dashuri dhe përkujdesje për ty gjithmonë!

Me dashuri dhe përkujdesje për ty gjithmonë!

Njëhehë e një kohë një grua ishte gati për të lindur. Fëmija i saj i përgatitur për të dalë, pyet Perëndinë: « Po dëgjoj të më thonë, që do të më dërgosh në tokë nesër. Por pa më thuaj pak, si do të jetoj atje duke qenë kaq i vogël dhe pa asnjë ndihmë?»
Në mes të shumë engjëjve, unë zgjodha një për ty – tha Zoti. Ai po të pret dhe do të kujdeset për ty.

Por, këtu në qiell, unë nuk bëj asgjë tjetër veçse këndoj edhe buzëqesh. Kjo më mjafton për të qenë i lumtur – tha fëmija.
Engjëlli yt do të këndojë dhe do të buzëqeshë ty çdo ditë, dhe kështu ti do ta ndiesh dashurinë e engjëllit tënd dhe do të jesh i lumtur – i tha Zoti.
Fëmija: - Si do të jem në gjendje të kuptoj kur njerëzit të më flasin, kur unë nuk e kuptoj gjuhën e tyre?

Zoti: - Engjëlli yt do të të tregojë fjalët më të bukura dhe më të ëmbla që mund të dëgjosh, dhe me shumë durim dhe përkujdesje do të të mësojë të flasësh.

Fëmija: - Çfarë do të bëj, kur do të dua të flas me ty?

Zoti: - Engjëlli yt do të të bashkojë duart dhe do të të mësojë si të lutesh.

Kujdesu për sytë mi, e dashur!

Një vajzë e verbër e urrente veten e saj vetëm ngaqë ishte e tillë.
Urrente çdokënd, përveç mikut të saj të dashur. Ai qëndronte gjithmonë pranë saj.
Ajo i tha se nëse do ta shihte botën do të martohej me mikun e saj.
Një ditë dikush i dhuroi asaj sytë dhe ajo mundi të shihte gjithçka, edhe mikun e saj.
Ai e pyeti: “Tani që mund ta shohësh botën, a do të martohesh me mua?”
Vajza u shokua kur pa se edhe ai ishte i verbër dhe e refuzoi kërkesën e tij për martesë.
Miku i saj  u largua me lot në sy dhe më vonë i shkroi një letër ku thuhej: ‘’Kujdesu për sytë mi, e dashur’’.                                

Ja si ndryshon mendja njerëzore, kur ndryshon statusi.

Bindja te prindi dhe respekti për Meshën e Shenjtë

Gjatë kohës së mbretit Theodhos i Madh,  rreth viteve 379 – 395, në Konstandinopojë jetonte një njeri i mirë dhe i pasur me shumë virtyte që në rini të tij. Ai kishte një djalë të quajtur Theofil. Në pleqëri të tij ai u varfërua dhe nuk kishte as më të domosdoshmet për të jetuar. Një ditë thirri të birin dhe i tha: “Biri im siç e shikon unë u kantandisa si mos më keq. Jam i varfër dhe i pafuqishëm. Nuk mund t’i përgjigjem kërkesave të jetës. Dua, të të lutem, të më bësh një nder, që të shpëtoj edhe unë në pleqërinë time, edhe  njëkohësisht edhe ti të bëhesh më i denjë për bindjen tënde duke dëgjuar dhe zbatuar porositë e babait tënd.

Kartolina

E keqja që bën, me ty qëndron: E mira që bën, ty të kthehet!

E keqja që bën, me ty qëndron: E mira që bën, ty të kthehet!

Një grua piqte kuleçë për anëtarët e familjes së vet dhe piqte një tepër për ndonjë kalimtar të uritur. Kulaçin ekstra e vendoste në pervazin e dritares për këdo që mund të kishte nevojë ta merrte. Çdo ditë një lypës kalonte dhe merrte kulaçin.

Ai nuk shpehte aspak mirënjohje, por vetëm mërmëriste: “E keqja që bën, me ty qëndron: E mira që bën, ty të kthehet!" Kjo vazhdoi për ditë me radhë. Ai kalonte çdo ditë, merrte kulaçin dhe thoshte fjalët: “E keqja që bën, me ty qëndron: E mira që bën, ty të kthehet!"

Gruaja u mërzit. “Asnjë fjalë mirënjohje, - tha ajo me vete - çdo ditë të njëtin refren ky lypës! Ç’do të thotë me këtë?”

Duke të vrarë ty, vrava edhe veten!

Një e krishterë zviceriane, e quajtur Patricia, në vitet e rinisë së saj preferoi abortin se nuk përballej dot me urrejtjen shoqërore për nënat e pamartuara. 

Sot, me më tepër vite në shpinë dhe pjekuri mendimi, e dërrmuar nga ai krim vendosi të shkruajë këtë letër drejtuar shpirtit të pavdekshëm të foshnjës së saj.

Mos e dëgjo zemrën, ajo mund të të gënjejë. Por DEGJO Zotin, ai e di cfarë është e drejtë dhe e vërtetë për ty

Një grua e shqetësuar shkoi te gjinekologu dhe i tha:“Doktor, kam një problem serioz dhe me dëshpërim të madh kërkoj ndihmën tuaj! Foshnja im nuk i ka mbushur akoma 1 vjeç dhe unë jam përsëri shtatzënë.
Nuk do të doja t’i kem kaq pranë njëri-tjetri fëmijët”.
Doktori i tha: “Dakord, por çfarë dëshiron që të bëj unë për ty?”
Ajo i tha: “Do të doja të ndaloje shtatzëninë time dhe unë jam gati të besoj në ndihmën tuaj për këtë”.
Doktori u mendua për pak dhe pas pak kohe qetësie i tha zonjës: “Mendoj se kam një zgjidhje më të mirë, për problemin tënd, sesa thjesht ndalimin e shtatzanisë. Madje është më pak i rrezikshëm për ty”.
Ajo buzëqeshi me mendimin se doktori e kishte pranuar kërkesën e saj.