Gëmusha me gjemba
Gëmusha me gjemba shikonte dritën e hënës në qiell, duke
pritur ngrohtësinë e agimit. Lulet e vogla u mblodhën së bashku nga të ftohtit.
Më në fund gëmusha e vogël u mblodh të flinte. Gëmusha e vogël e përthyer u
rrit midis gurëve të mprehtë të një
rruge të ngushtë që të çonte në një pallat të madh. Gjëmbat e saj ishin të
mprehtë, dhe lulet e saj ishin shumë të vogla për t’u admiruar.
Fëmijët kurrë nuk këpusnin lulet e saj dhe udhëtarët u largoheshin
gjembave shpues. Gëmusha me gjemba ndjehej e padëshiruar dhe e shëmtuar. Një
këndez këndoi. Një zë i ashpër zgjoi gëmushën prej gjumit. Një turmë, shtynte
një njeri në rrugët drejt pallatit. Duart e tij ishin të lidhura por ai nuk
ishte i inatosur.
Sa do të dëshiroja ta ngushëlloja atë, mendoi gëmusha e
vogël, por gjembat e mi vetëm do ta çajnë atë më tepër. Burri u pengua por nuk
u kthye. Njerëzit filluan të mblidheshin jashtë pallatit. Një ushtar eci në mes
të turmës drejt gëmushës së vogël me gjemba. Drita e diellit të mëngjesit
reflektoi në shpatullën e ngritur të ushtarit. Më një vrull të vetëm të shpatës
së mbrehtë disa degë ranë nga gëmusha e vogël. Ushtarët mblodhën degët e prera
dhe u kthyen në pallat.
Përse do të dëshironte dikush gjembat e mi të shëmtuar?! –
tha gëmusha e habitur. Dielli agoi në qiellin mëngjesor. Njerëzit filluan të
bërtisnin ndërsa një njeri çalonte në portat e pallatit. “Shihni, mbretin tuaj
Jisuin, qeshnin ushtarët, i cili thotë që është i Biri i Perëndisë! Kryqëzojeni
atë”! – bërtiti turma e egërsuar. “Shkurra e vogël u drodh. Ishte burri me
fytyrë të ëmbël. Ai përpiqej të mbante një kryq druri të rëndë gjatë rrugës me
gurë të mëdhenj. Ndërsa burri arriti tek gëmusha me gjëmba, u pengua dhe ra në
gjunjë. Ai u kthye me një fytyrë të lodhur drejt gëmushës së vogël.
Megjithëse ai do të vdiste shumë shpejt në këtë kryq, sytë
e tij janë të mbushur me mirësi, - mendoi gëmusha e vogël. Gëmusha, njohu degët
e saj të thurura në një kurorë me gjemba mbi kokën e njeriut. Një pikë gjaku ra
nga balli i burrit në një nga lulet e verdha e të vogla të gëmushës. Lulja e
njollosur ra në tokë.
Ishte një ditë e gjatë dhe e trishtuar. Kur më në fund të
gjithë njerëzit shkuan në shtëpi dhe rrugët ishin boshatisur dhe gëmusha me
gjemba u përkul me dhimbje. Ajo ishte turpëruar nga dhimbjet që gjembat kishin
shkaktuar tek njeriu në kryq.
Për dy ditë gëmusha me gjemba refuzoi të lulëzonte. Në
vesën e mëngjesit ndjeu si lot nga degët që i dridheshin. Gëmusha e vogël u
përkul e trishtuar për të parë lulet e rëna poshtë saj. Vetëm njëra kishte
mbetur e freskët, lulja e lyer me gjakun e burrit me kurorën me gjëmba. Në
ditën e tretë pasi burri erdhi, gëmusha ishte zgjuar nga një pëllumb i bukur.
Zogu i hirshëm fluturoi poshtë për të qendruar në degët e gëmushës me gjemba.
“Ai jeton”! – bërtiti një grua ndërsa nxitonte nëpër
rrugë. “Jisui u Ngjall”! Gëmusha ishte habitur. A mundej burri i dashur të
ishte ngjallur vërtetë prej së vdekurësh?! Rrezet e ngrohta të diellit ranë mbi
gëmushën e vogël. Degët e saj të thyera filluan të nxirrnin sytë. Edhe njëherë
gëmusha mendoi për dashurinë dhe mirësinë e treguar prej burrit me sy të
sjellshëm. Gëmusha mblodhi lulet e saj më delikate dhe i mbajti ato lart në
diellin e mëngjesit.
Ngadalë lulja e artë çeli, duke zbuluar pjesë të kuqe
thellë brenda lules së vogël, ishte ajo e cila ishte njollosur nga një pikë
gjaku e Jisuit. Gëmusha u gëzua! Jisui kishte vdekur por jetonte sërish! Ai
është me të vërtetë Biri i Perëndisë. E vetmja kurorë e Jisuit ishte endur nga
degët e gëmushës së vogël. Por kjo kurorë ishte më e madhe se sa kurora prej
argjendi ose ari.
Ishte kurora e Mbretit të Mbretërve,
Jisuit!
