Histori për Krishtlindje

Dhurata e Rabinit

Ishte një herë një manastir që kishte rënë në kohë shumë të vështira. Më parë, ndërtesat e tij të shumta ishin të mbushura me murgj të rinj dhe Kisha e tij e madhe kumbonte nga kënga e psaltërve, por tani ajo ishte e braktisur. Njerëzit nuk vinin më të ushqeheshin me lutje. Pak murgj të vjetër zvarriteshin nëpër hajate me kollona dhe lavdëronin Perëndinë me zemra të rënduara.

Në hyrje të pyllit të manastirit, Rabini i moshuar kishte ndërtuar një kasolle të vogël. Ai vinte nganjëherë për të kreshmuar dhe për t'u lutur. Asnjë nuk fliste me të, por sa herë që ai vinte, fjala përhapej nga njëri murg tek tjetri: "Rabini po ecën në pyll''.  Dhe për aq kohë sa ai ishte atje, murgjit ndjeheshin të mbështetur nga prania e tij lutëse.

Një ditë, kryemurgu vendosi ta vizitonte Rabinin dhe t'i hapte zemrën atij.

Kështu pas mëngjesit Eukaristik, ai u nis përmes pyllit. Ndërsa po i afrohej kasolles, kryemurgu pa Rabinin tek hyrja, duke ndenjur krahëhapur dhe mikpritës. Dukej sikur kishte kohë që po e priste atje. Të dy u përqafuan, si vëllezër të humbur prej shumë kohësh. Pastaj u zbrapsën dhe vetëm sa qendronin aty, duke i buzëqeshur njëri-tjetrit.

Pas pak, Rabini i bënte me shenjë kryemurgut të hynte. Në mes të dhomës ndodhej një tavolinë e drunjtë me Shkrimet e Shenjta të hapura mbi të. Ata u ulën aty për një çast, në prani të Librit. Pastaj Rabini filloj të qante. Kryemurgu s'mundi të përmbante veten. Ai mbuloi fytyrën e tij me duar dhe filloi dhe ai të qante, për herë të parë në jetën e tij, ai qau me dënesë. Të dy burrat qendronin aty si fëmijë të humbur, duke e mbushur kasollen me ngashërimet e tyre dhe duke larguar drurin e tavolinës me lotët e tyre.

Pasi lotët mbaruan së rrjedhuri dhe gjithçka u qetësua, Rabini ngriti kokën:

"Ti dhe vëllezërit e tu po i shërbeni Perëndisë me zemër të rënduar, - tha ai, - tani ti ke ardhur të më kërkosh një mësim. Do të jap një mësim, por mund ta përdorësh atë vetëm një herë. Pas kësaj, asnjë nuk duhet ta thotë me zë të lart përsëri".

Rabini pa drejt kryet e  murgut dhe tha: "Mesia është midis jush". Pas pak, gjithçka ra në qetësi. Rabini tha: "Tani ti duhesh të shkosh". Kryemurgu u largua pa thënë asnjë fjalë dhe pa u kthyer prapa.

Të nesërmen në mëngjes, kryemurgu i thirri të gjithë murgjit bashkë në dhomën e mbledhjeve. Ai u tha se kishte marrë një mësim nga Rabini që ecën në pyll dhe se ky mësim nuk duhej thënë më kurrë me zë të lartë. Pastaj, pa secilin nga vëllezërit e tij dhe tha: "Rabini tha se njëri nga ne është Mesia".

Murgjit u befasuan nga kjo. Ç'domethënë kjo?", - pyesnin ata veten. "A është atë Joani Mesia? Apo atë Mateu? Apo atë Thomai? A jam unë Mesia? Çdo të thotë kjo?"

Ata ishin të gjithë krejt të hutuar nga mësimi i Rabinit.

Por, asnjëherë, asnjëri nuk e përmendi përsëri.

Ndërsa koha kalonte, murgjit filluan të trajtonin njëri- tjetrin me një nderim shumë të veçantë. Kishte një cilësi të sinqertë, të butë dhe njerëzorë tek ata, që ishte e vështirë ta përshkruaje, por e lehtë ta vije re. Ata jetonin me njëri-tjetrin si njerëz, që më së fundi kishin gjetur diçka. Por ata luteshin bashkë si njerëz, gjithnjë në kërkim të diçkaje. Vizitorët e rastit prekeshin thellë nga jeta e këtyre murgjërve. Shumë shpejt filluan të vinin njerëz, madje që larg, që të ushqeheshin me jetën lutëse të murgjëve dhe të rinjtë filluan të bënin pjesë në komunitet.

Ato ditë, Rabini nuk ecte më në pyll. Kasollja e tij ishte shkatërruar. Por, në një mënyrë ose në tjetrën, murgjërit e vjetër që e kishin marrë mësimin në zemër, akoma ndiheshin të mbështetur nga prania e tij lutëse.

Dy foshnja në një grazhd

Në 1994, dy amerikanë iu  përgjigjën një ftese nga Departamenti i Edukimit Rus që të jepnin mësim për edukim dhe etikë në shkollat publike. Ata ishin ftuar të jepnin mësim në  burgje, te tregtarët, tek zjarrfikësit, në departamentin e policisë dhe në një jetimore të madhe. Rreth 100 djem dhe vajza të cilët kishin qenë adoptuar, abuzuar, dhe lënë nën kujdesin e qeverisë, ishin në jetimore. Ata na treguan historinë e mëposhtme.

Ishte afër stinës së pushimeve 1994, kohë kur jetimët tanë dëgjojnë për të parën herë, tregimin tradicional të Krishtlindjeve. Ne i treguam atyre për Marinë dhe Josefin që arritën në Betlehem. Nuk gjetën vend ku të rrinin, prandaj çifti shkoi në një stallë, ku lindi  foshnja Jisu dhe u vendos në një grazhd.

Gjatë tregimit fëmijët dhe stafi i jetimores  qëndruan të çuditur ndërsa dëgjonin. Disa ishin ulur në cep të stolave të tyre duke u munduar të kuptonin çdo fjalë. Për të kompletuar tregimin, ne u dhamë fëmijëve tre copa të vogla kartoni për të bërë një grazhd të papërpunuar. Çdo fëmije i ishte dhënë një letër e vogël katrore, e prerë nga një copë flete që unë kisha sjellë  me vete,  nuk kishte letra me ngjyra  në qytet.

Duke ndjekur kërkesat, fëmijët grisën letrat dhe me kujdes i shtruan në grazhd si kashtë. Pjesë katrore prej stof leshi, të prera nga këmisha e hedhur e një zonje amerikane e cila ishte larguar nga Rusia, ishin përdorur për  batanijen foshnjës. Një kukull si fëmijë ne e kishim sjellë nga Shtetet  e Bashkuara.

Jetimët ishin të zënë duke mbledhur grazhdet e tyre ndërsa unë ecja midis tyre për të parë  n.q.s. kishin nevojë për ndonjë ndihmë. Të gjithë shkuan mirë derisa unë pashë në një tavolinë ku ishte ulur Misha i vogël. Ai dukej që ishte rreth 6 vjeç dhe e kishte mbaruar projektin e tij. Ndërsa unë shihja grazhdet e vegjël të djemve, unë u habita që pashë jo një por, dy foshnje në një grazhd. Shpejt unë shkova për të marrë një përkthyes, që të pyesë djalin pse atje ishin dy foshnja në grazhd. Duke kryqëzuar duart para tij dhe duke parë skenën e këtij grazhdi të kompletuar, fëmija filloi të përsëriste tregimin shumë seriozisht.

Sepse ky djalë i vogël, i cili vetëm një herë e kishte dëgjuar tregimin e Krishtlindjeve, u familjarizua me këtë tregim dhe erdhi deri në pjesën ku Maria vendos foshnjën Jisu në grazhd.

Pastaj Misha filloi të krijojë. Ai e bëri vetë mbylljen e tregimit dhe tha, "Dhe kur Maria e shtroi foshnjën në grazhd, Jisui më vështroi mua dhe më pyeti n.q.s unë kisha një vend ku të qëndroja. Unë i thashë atij që nuk kam as nënë as baba, kështu unë nuk kam një vend ku të rri. Pastaj Jisui më tha që unë mund të qëndroja me të, por unë i thashë që nuk mundja, sepse unë nuk kisha një dhuratë që t'i jepja atij, ashtu si çdo njeri tjetër kishte.

Por unë doja aq shumë të qëndroja me Jisuin, kështu që unë mendova çfarë kisha që mund ta përdorja për dhuratë. Unë mendova që ndoshta po ta mbaja atë ngrohtë, kjo mund të ishte një dhuratë e mirë.

Kështu unë e pyeta Jisuin, "N.q.s unë do të të mbaj ngrohtë, a do të jetë kjo një dhuratë mjaft e mirë?" Dhe Jisui më tha mua: "N.q.s ti më mban ngrohtë, kjo do të jetë dhurata më e mirë që ndonjë njeri më ka dhënë mua ndonjëherë". "Kështu unë u futa në grazhd, pastaj Jisui më vështroi dhe më tregoi mua që unë mund të rrija me të - përgjithmonë".

Sapo vogëlushi Misha mbaroi tregimin e tij, sytë e tij u mbushën plot me lot, që rrëshqitën në faqet e tij të vogla. Duke vendosur duart e tij mbi fytyrë, koka e tij ra mbi tavolinë dhe shpatullat e tij u tundën ndërsa ai qante e qante me ngashërim.

Jetimi i vogël kishte gjetur dikë që kurrë nuk mund ta braktiste dhe as nuk do të abuzonte me atë, dikush i cili mund të qëndronte me të - PËRGJITHMONË.

Unë kam mësuar që nuk është ajo çfarë ju keni në jetën tuaj që ka rëndësi, por cilin ju keni në jetën tuaj, kjo ka rëndësi. Mbajeni Atë në zemrën tuaj dhe mendoni se sa të bekuar jemi ne me të vërtetë! Zoti  ju ruajtë dhe ju bekoftë!

Historia e shën Nikollës

Nikolla lindi rreth vitit 280, në një qytet të vogël në Azinë e Vogël, sot në Turqi. Nëna e tij ishte lutur gjatë për një fëmijë dhe si Ana në Dhiatën e Vjetër, i kishte premtuar Perëndisë, se i parëlinduri i saj do t'i dedikohej shërbimeve të tij. Që foshnjë, Nikolla ishte një fëmijë besimtar. Thuhet se gjatë ditëve të shenjta ai kreshmonte, duke refuzuar gjirin e nënës së tij deri pas perëndimit të diellit.

Në fillim të shekullit, Nikolla u bë episkop i Mirës, ku ishte një prift i dashur dhe bujar. Në atë kohë nuk ishte e lehtë të ishe episkop, pasi Kisha përballonte armiq, si brenda dhe jashtë saj. Kur perandori Dioklecian filloi persekutimin e tij të urryer kundër të krishterëve, Nikolla dhe njerëzit e tij vuanin dhe kur Arios tentoi të përmbyste mësimin e vjetër të kishës, Nikolla ndihmoi në mbledhjen e një Sinodi në Nikea më 325. Ai jo vetëm luftoi Arianizmin, duke ndihmuar në shkrimin e besimit Nikean, të cilin ne e përdorim ende sot, por  i dha dhe një goditje Ariosit në kokë.

Ndoshta, historia më e famshme e Nikollës lidhet me një burrë, i cili jetonte me tri vajzat e tij të dashura. I varfëri nuk ishte në gjendje t'u siguronte pajën secilës nga vajzat dhe kjo do të thoshte, që asnjë nga vajzat nuk ishte në gjendje të martohej. Në atë kohë vajzat e varfëra ose shiteshin si skllave ose bëheshin prostituta. Për të shpëtuar vajzën e madhe, Nikolla vuri në një çantë të vogël disa copëza ari dhe e hodhi në dritaren e hapur.

Më vonë bëri të njëjtën gjë me dy vajzat e tjera. Megjithëse u mundua t'i siguronte dhuratat pa dijeni të askujt, gjatë vizitës së tij të tretë u zbulua nga babai i vajzave. Në Mesjetë ikona e Shën Nikollës përmbate tri qese me flori.

Në vendet Evropiane traditat e Shën Nikollës u zhvilluan nën emra të ndryshëm. Në Gjermani ai ishte Weinachtsmann (Njeriu i Krishtlindjeve), në Francë Pere Noel (Babai i Krishtlindjeve) dhe në Angli, Father Christmas (Babai i Krishtlindjeve). Në Holland ai është i njohur si Shën Nikolla dhe si Sienta Claes nga rrjedh edhe Santa Claus.

Legjenda Gjermane thuhet të ketë filluar kur Shën Nikolla udhëtoi nga Mira në Holland, i veshur me rrobën e tij të kuqe të Episkopit, duke ngarë një kalë të bardhë dhe i shoqëruar nga shërbëtori i tij Black Bart. Në rrugë, ndërsa ngiste kalin, ai mbante një thes plot me dhurata për fëmijë - lodra, portokalle dhe monedha. Kudo që shihte një fëmijë, ai pyeste prindërit  e tij: "A ka qënë i mirë fëmija juaj?". Nëse përgjigjia ishte pozitive atëherë djali ose vajza merrte një dhuratë. Nëse përgjigjia ishte negative, Black Bart u tundte shkopin fëmijëve, të cilët vraponin të fshiheshin pas fundeve të nënave të tyre. Njerëzit e kuptuan se dhuratat, të cilat u shpërndante episkopi, ishin dhurata nga Perëndia.

Një ditë Nikolla dhe Black Bart arritën në një kasolle, ku nuk kishte as një dritare dhe dyert ishin të mbyllura. "Si do t'i shpërndajmë dhuratat tona?" - pyeti Nikolla Bartin.

Duke parë nga çatia, Barti sygjeroi, që dhuratat t'i hidhnin nga oxhaku. "Ide e shkëlqyer" - thirri episkopi me gëzim. Të dy hipën në çati dhe i hodhën dhuratat në oxhak. Mrekullisht dhuratat ranë mbi çorapet, të cilat fëmijët i kishin varur për t'u tharë. Kështu lindi një zakon i ri.

Madje, sot ai deklarohet si Shenjtori mbrojtës i studentëve, detarëve, udhëtarëve dhe endacakëve. Me anë të legjendave ai i ka dhënë formën traditës së shquar të bujarisë dhe mirësisë, veçanërisht për fëmijët gjatë periudhës së Krishtlindjeve.

Krishti u mishërua nga dashuria për mua

Një njeri i devotshëm i sektit Hindu, ndeshej shpesh me pohimet e Jisuit. Për këtë njeri gjithë jeta ishte e shenjtë: lopët, insektet, gjithë kafshët. Megjithatë, ai s'mund ta kuptonte, konceptin e krishterë që Zoti u bë njeri. Një ditë ndërsa po ecte midis fushave duke menduar mbi këtë koncept, ai pa mijëra milingona rreth një kodre  në rrugicën ku fermeri kalonte për të mbjellë fushat. Ky njeri ishte i mbushur me mëshirë dhe dëshironte t'i paralajmëronte milingonat për rrezikun. Por si? Ai mund t'u bërtiste atyre, por ato nuk do ta dëgjonin. Mund t'u shkruante në rërë por ato s'do ishin në gjendje të  lexonin. Atëherë si do të komunikonte me to? Së fundi, zgjidhja erdhi. Nëse ai do të ishte milingonë do t'i paralajmëronte për rrezikun para se të ishte vonë. Tashmë ai e kuptoi konceptin e krishtërimit. Zoti u bë njeri - Jisu Krishti - me qëllim që të komunikonte e t'i shprehte dashurinë, faljen dhe shpëtimin e Tij gjithë qenieve njerëzore!

Legjenda e mollës së Krishtlindjes

Na ishte një herë një prodhues i vogël orësh në Gjermani që quhej Herman Jozef. Ai jetonte në një dhomë të vogël me stolin, shtratin, veglat dhe tryezën e tij të punës. Dhe kuptohet që edhe orët e tij, me qindra orë të bukura, më të mirat e të cilave ai i nxirrte në vitrinë. Njerëzit që kalonin andej, ndalonin, shikonin dhe thoshin: "Herman Jozefi ka bërë një orë të re. Por akoma nuk është më e mira e tij." Prodhuesi i orëve ishte i vogël sepse i kishte dalë kurrizi dhe këmbët e tij ishin të shtrembëruara, gjë që e bënte të dukej shumë i shkurtër dhe shumë qesharak. Por nuk kishte fytyrë më të dashur se e tij në të gjithë qytetin dhe fëmijët e donin shumë.  Sa herë që thyhej ose prishej një lodër, fëmijët ia sillnin Hermanit. Ai linte mënjanë punët e tij dhe rregullonte lodrat. Ai nuk merrte asnjë para për këtë punë, por përkundrazi u thoshte fëmijëve që t'i ruanin për Krishtlindje paratë e tyre.

Ekzisonte një traditë për ata që jetonin në qytet, të sillnin dhurata tek kisha katedrale me rastin e Krishtlindjeve dhe t'i linin ato përpara Nënës së Shenjtë dhe fëmijës. Njerëzit kursenin sa të mundeshin gjatë vitit që të sillnin diçka të bukur atë ditë dhe ekzistonte një legjendë midis tyre sipas së cilës, kur një dhuratë e sjellë i pëlqente Krishtit fëmijë më shumë se të tjerat, Ai do të zbriste nga krahët e Marisë dhe do ta merrte atë.  Sigurisht që kjo ishte një legjendë dhe askush nuk mbante mend të kishte ndodhur ndonjëherë. Por fëmijët flisnin shpesh për këtë, poetët shkruanin për të dhe shumë kursenin gjatë gjithë vitit që të sillnin më të mirën.  Dhe kur vendosej ndonjë dhuratë e mrekullueshme, dëgjoheshin përshpëritje që thoshin se ndoshta do të shikonin ndonjë mrekulli. Edhe ata që nuk kishin dhurata shkonin në vigjilje në Kishë. Prodhuesi i vogël i orëve ishte njëri prej tyre. Shpesh ai kritikohej "Si është e mundur që nuk ke sjellë kurrë një dhuratë? Ka njerëz më të varfër se ti. Hermani përgjigjej. Prit. Një ditë do të shihni që edhe unë do të sjell një dhuratë. E vërteta ishte se prodhuesi i vogël i orëve jepte gjithçka që kishte gjatë gjithë vitit dhe nuk i ngelte asgjë për kohën e Krishtlindjeve.

Kështu që një vit, atij i erdhi një ide e mrekullueshme për të bërë një orë dhe punonte sa herë që mundej. Ajo do të ishte ora më e bukur që kishte bërë ndonjëherë. Ora ishte me skenën e lindjes së Krishtit me Nënën e shenjtë që gjunjëzohej pranë grazhdit të Krishtit. Dijetarët, barinjtë dhe engjëjt janë aty. Kur binte ora, të gjithë personazhet duhej t'i gjunjëzoheshin Krishtit fëmijë dhe kordat e argjendta luanin melodinë "Madhështimi."  Ai kishte vite që punonte për këtë orë. Imagjinoni, ai filloi ta bënte kur lindi vajza e fqinjës së tij Tradi dhe akoma nuk e kishte mbaruar kur ajo vetë ishte bërë nënë.

Këtë vit ai ishte pranë përfundimit. Ai vendosi të mos bënte më orë, për të punuar dhuratën për Krishtin fëmijë. Megjithatë, ai vazhdonte të rregullonte lodrat e fëmijëve si më parë. Pra, kishte më pak orë për të shitur. Ai shpesh shkonte për të fjetur pa ngrënë darkë. Fytytra e tij sa vinte dhe dobësohej, por prapë dukej i këndshëm, dhe ora e dhuratës po bëhej akoma më e bukur. Ai e vendosi në vitrinë dhe njerëzit murmurisnin: "A mendoni se kjo është dhurata të cilën Hermani do të dhurojë këtë vigjilje në Kishë?" Një ditë përpara Krishtlindjeve Hermani u pastrua dhe u sigurua që ora e tij ishte e përkryer. Ai i dha gjithçka që kishte një lypësi të verbër dhe mbajti vetëm një qindarkë dhe pastaj u kujtua që nuk kishte ngrënë asgjë që nga mëngjesi. Me këtë qindarkë ai bleu një mollë që ta hante ditën e Krishtlindjeve. Ai e vendosi atë mënjanë bashkë me një kothere bukë që kishte.  Ai u la, u vesh për në Kishë dhe kur po bëhej gati që të ikte ai takoi komshien e tij Tradi që po qante në heshtje. Babai ynë është sëmurë dhe të gjitha paratë që kishim për të blerë ëmbëlsira, lodra dhe një pemë për fëmijët u shpenzuan për të paguar doktorin dhe fëmijët po presin shën Nikollën me një qiri në dritare. Hermani i tha: "Shko në shtëpi Tradi. Unë do të shes një nga orët e mia dhe do t'ju japë paratë. Mos u shqetësoni." Hermani shkoi në tërë qytetin, por asnjë nuk ishte i interesuar. Të gjithë po përgatiteshin për të shkuar në shërbesën e Krishtlindjes tek katedralja. Kështu që Hermani mori guximin të shkojë të pyesë plakun më të vjetër të qytetit, një pasanik, por koprac. "A mund të blini një nga orët e mia?" Pasaniku i tha se nuk ishte i interesuar për të blerë orë. Por ndoshta do të merrja atë që ke nxjerrë në vitrinë javën e kaluar. Hermani u shtang. Çdo gjë, thotë, por vetëm atë jo. Ai thotë ose atë, ose asnjë. Ndërsa po ikte duke u menduar për këtë, ai kaloi tek shtëpia e komshinjve dhe pa fëmijët që po prisnin në dritare duke kënduar. Ai e dinte se ç'duhet te bënte.  Ai shiti dhuratën dhe ia dha paratë Tradit që t'i përdorte për fëmijët e saj. Pastaj u përgatit që të shkonte në Kishë. Ai mendoi se edhe herë të tjera kishte shkuar me duar bosh, edhe këtë herë ai do të shkojë po ashtu. Por atëherë iu kujtua molla e Krishtlindjes dhe një buzëqeshje i erdhi në fytyrë dhe sytë i shkëlqyen. "Kjo është gjithçka që kam - darka për dy ditë.  Do t'ia shpie Krishtit fëmijë."

Kisha ishte e mbushur me mijëra njerëz. Dhuratat e tyre ishin nga më të bukurat, florinj, rroba të mëndafshta, këngë të bukura, piktura. Dhe të gjitha shkonin për Krishtin fëmijë. Pas gjithë këtyre dhuratave, ishte radha e prodhuesit të vogël të orëve. Duke ecur ngadalë me kurrizin e përkulur, ai mbante në dorë me delikatesë mollën e Krishtlindjeve. Njerëzit e panë atë dhe përshpërimat e tyre sa vinin dhe shtoheshin. Turp! Ai duhej të binte orën e tij. Turp! Fjalët arritën tek Hermani që duke ecur me këmbët zvarrë, uli kokën. Rruga i dukej e pafund. Edhe shtatë shkallë edhe arrrinte tek altari. A do të mundte të arrinte në majë? Një, dy, tre numëronte.  Katër, pesë, gjashtë. Edhe një shkallë kishte mbetur. Përshpëritjet e turpit ndaluan dhe në vend të tyre u dëgjua një thirrje habie. Shumë shpejt fjalët u bënë më të qarta. Mrekulli! Eshtë një mrekulli! Njerëzit u gjunjëzuan në katedrale. Peshkopi ngriti duart në lutje. Dhe prodhuesi i vogël i orëve ngeli tek shkalla e fundit dhe pa Krishtin fëmijë që zgjatej drejt tij duke u shkëputur nga krahët e Marisë, për të marrë dhuratën e prodhuesit të vogël të orëve.

 

Një legjendë për Krishtlindje

Në një qytet të vogël, gjatë vigjiljes së Krishtlindjeve një fëmijë i vogël i mitur sillej vërdallë nëpër rrugë, duke vështruar njerëzit e zënë, që nxitonin tutje - tëhu, me duart plot me dhurata. Të gjithë dukeshin të gëzuar, të gjithë kishin një destinacion, të gjithë përveç fëmijës.

Ndërsa ecte, faqet dhe gishtërinjtë e tij të zbathur i thernin nga të ftohtët acar. Kjo nuk ishte natë që të qëndroje vetëm jashtë. Atij duhej patjetër një vend për të ndenjur. Ktheu në një bulevard me shtëpi të mëdha. Duke mbledhur gjithë forcat, ai eci për tek dera e një shtëpie të madhe të bukur dhe përgjoi përmes perdeve, pemën e zbukuruar të Krishtlindjeve. Brenda në shtëpi fëmijët po luanin symbyllazi, megjithëse herë pas here ndalonin të shkundnin dhuratat, që kishin emrat e tyre mbi to.

Fëmija i vogël qëndronte në majë të këmbëve dhe shtypi butonin që i ra ziles. Shpejt një djalë i gjatë hapi derën dhe pa fëmijën: "Më vjen keq, - tha ai, - babai ynë nuk është në shtëpi dhe ai nuk do të dëshironte që ndonjë të na i prishte vigjiljet tona të Krishtlindjeve". Dera u mbyll me ngadalë, pothuaj me keqardhje.

Fëmija i vogël shpejt provoi në një shtëpi tjetër. Këtë herë, një grua e shëndoshë i bërtiti: "Jashtë pronës sime, tani!"

Era dukej aq e zemëruar sa edhe gruaja. Kur fëmija i vogël arriti trotuarin, vendosi të provonte një rrugë ku shtëpitë ishin pak më të vogla, duke shpresuar që njerëzit do të ishin më të dashur. Në këtë rrugë atë e përshëndeti një grua, që kishte frikë se mos ai i sillte morrat në shtëpi dhe një baba, që s'kishte mjaftueshëm as për fëmijët e tij. Por, më shumë ai u përshëndet nga heshtja. Njerëzit thjesht e shikonin, tundnin kokat dhe me dëshpërim i mbyllnin derën.

"Duhet të ketë ndonjë vend në këtë qytet të madh për mua", - mendoi ai, ndërsa pengohej në rrugët e errëta. Kaloi shtëpi me më pak dritë dhe më të vogla në madhësi. Në fund të rrugës ndaloi tek një kasolle e vogël pa perde. Ishte e lehtë të shihje brenda saj. Mbi tavolinë qëndronte një pemë e vogël pa drita. Afër oxhakut një mama po u lexonte dy fëmijëve të saj të vegjël.

"Mami, - bërtiti vajza e vogël, duke ndërprerë leximin, - dikush është tek dera".

"Janë vetëm pemët" - i siguroi djali. Përpara se mamaja të mund të vazhdonte, zhurma u dëgjua përsëri dhe të gjithë nxituan për tek dera, për të parë çfarë e kishte shkaktuar. Atje tek hyrja qëndronte një fëmijë i vogël, duke u dridhur nga të ftohtit.

Mamaja e ngriti lart dhe e shtërngoi fort pas kraharorit dhe ndërsa e çonte tek dhoma e ndenjes, i thirri të birit: "Shpejt, ngroh pak qumësht", - dhe vazhdonte t'i fërkonte gishtërinjtë e ngrirë me duart e saj, duke i hedhur flokët e tij të koklavitura prapa. Ajo butësisht e puthi fëmijën në ballë dhe i pëshpëriti: "Jemi të gëzuar që ke ardhur të kalosh Krishtlindjet me ne".

Papritur, një dritë e fuqishme filloi të hynte në dhomë. Familja e vogël u kthye të shihte fëmijën të shndërohej para syve të tyre. Drita e fytyrës që tij u bë aq e shndritshme, sa ata u detyruan të kthenin kokat. Pastaj drita u largua nga dhoma dhe kur familja nxitoi tek dera panë të ngrihej, derisa gjithçka që dukej ishte një yll që shndriste mbi shtëpinë e tyre, duke e larë gjithë zonën me dritë. Djali ishte i pari që theu heshtjen: "Ai ishte fëmija Jisu mama?" - pyeti ai. "Po!" - tha thjesht ajo.

Thuhet se, çdo Krishtlindje Perëndia e dërgon Birin e Tij të sillet vërdallë në rrugët e ndonjë qyteti në tokën tonë dhë të kërkojë një vend për t'u ngrohur. Kur pranohet, Perëndia dërgon një yll me dritë të shndritshme që të shkëlqejë. Këtë Krishtlindje shiko rreth teje për ata që kanë nëvojë dhe kërko, i dashur vëlla, për të parë shenjën e Perëndisë.

Sekreti i dhuratave

Historia është treguar për shekuj. Historia e Kasparit, Melkiorit dhe e Baltazarit dhe e dhuratave që ata i sollën mbretit të porsalindur dhe se si ata e panë yllin dhe e ndoqën me javë përmes maleve, fushave dhe shkretëtirave. Në një varg madhështor mbi kafshët e tyre, ata shkuan dhe i vunë thesaret e tyre tek këmbët e Shpëtimtarit foshnjë.

"Dhe cilat ishin dhuratat?"- do të thoni ju. Të gjithë e dinë se ata sollën ar, temjan dhe miro. Kështu është thënë. Por kjo është e gjithë historia; dëgjoni pjesën tjetër dhe do të mësoni sekretin e dhuratave.

I pari që u afrua ishte Kaspari. Xhaketa e tij ishte prej kamoshit më të mirë. Në qafë i vareshin tufa prej margaritarësh, pasi ishte shumë i pasur.

Ata që e ndiqnin ngjarjen panë vetëm që ai ndaloi tek dera. "Ai po lutet"- përshpëritën me njëri-tjetrin, kur panë buzët e Kasparit të lëviznin. Por ata gaboheshin. Ata nuk mund të shihnin që Kryeengjëlli Gabriel, që ruante vendin e shenjtë, qëndronte përpara Kasparit.

"Të gjithë që hyjnë duhet të sjellin një dhuratë, - tha Gabrieli. "A keni një dhuratë?"

"Në të vërtetë, kam" - u përgjigj Kaspari dhe mbajti lart një kuti të punuar shumë bukur. Ishte e vogël, por e rëndë, sa që duart e tij mezi mund ta ngrinin. Kam sjellë shufra nga ari më i pastër".

Dhurata jote - tha Kryeëngjëlli i ngrysur - duhet të jetë diçka nga thelbi i vetes tënde; duhet të jetë diçka e çmuar e zemrës sate".

"Të tillë e kam sjellë" - u përgjigj Kaspari i sigurt dhe hija e një buzëqeshjeje iu shfaq në buzë.

"Kështu do të jetë" -  tha Gabrieli dhe mbajti derën që të hynte Kaspari.

Kaspari hodhi një hap dhe pastaj një tjetër. Ishte gati të gjunjëzohej dhe të vendoste arin e tij para fëmijës, kur papritur qendroi drejt. Aty në duart e tij të shtrira nuk kishte ar, por një çekiç, koka e të cilit ishte më e madhe se një grusht njeriu dhe doreza e tij prej druri më e gjatë se krahu i një njeriu.

"Por, por…" - Kaspari belbëzoi, ndërsa vështronte me gojë hapur tek vegla e rëndë. Pastaj prapa tij dëgjoi zërin e Gabrielit: "Kështu, do të jetë dhe kështu është. Ti ke sjellë thelbin e vetes tënde. Çfarë mban në duar është çekiçi i lakmisë tënde. E ke përdorur atë për të fituar pasuri nga ata që punojnë, kështu që ti mund të jetoje në luks. E ke përdorur të ndërtosh një vilë për veten tënde, ndërsa të tjerët jetojnë në kasolle".

Papritur Kaspari kuptoi të vërtetën. U përkul me turp dhe u kthye për t'u larguar, por Gabrieli i bllokoi rrugën: "Jo, ti nuk e ke ofruar akoma dhuratën tënde".

"T'i jap këtë???" - Kaspari vështroi me tmerr çekiçin. - Unë nuk mund t'ia jap këtë një mbreti!"

"Por ti duhet, - u përgjigj Gabrieli, - prandaj dhe ke ardhur dhe nuk mund ta marrësh mbrapsht. Është tepër e rëndë. Lëre këtu, përndryshe ai do të shkatërrojë".

Edhe një herë Kaspari e dinte, se Kryeëngjëlli tha të vërtetën. Por, prapë ai protestoi: "Çekiçi është tepër i rëndë. Fëmija nuk mund ta ngrejë dot atë".

"Ai është i vetmi që mundet" - u përgjegj ëngjëlli.

"Por është e rrezikshme. Ai mund t'i dëmtojë duart dhe këmbët e tij…"

"Këtë shqetësim, - tha Gabrieli, - duhet t'ia lësh qiejve. Çekiçi do ta gjej vendin e tij". Me ngadalë Kaspari u kthye nga qendronte Krishti fëmijë dhe po ngadalë e vendosi çekiçin e shëmtuar në këmbët e foshnjës. Pastaj ai u ngrit dhe u kthye nga dera, duke ndaluar vetëm për një çast, për të parë mbrapa tek Shpëtimtari i vogël, përpara se të nxitonte përjashta.

Bota që priste, pa vetëm buzëqeshjen në fytyrën e Kasparit, ndërsa ai po dilte.

Duartë e tij u ngritën lart, sikur krahët e ëngjëjve i dhanë hir duarve të tij.

Pastaj radha i erdhi Melkiorit. Ai ishte po aq i shndritshëm sa Kaspari, sepse edhe ai kishte veshur rrobën e errët të shkollarit. Por, gjatësia e mjekrrës dhe rrudhat në ballë tregonin një njeri që kishte jetuar gjatë me urtësinë e moteve. Një heshtje ra mbi ata që ishin ndërsa ai ndaloi përpara derës. Por, vetëm Melkiori mundi të shihte Kryeëngjëllin, që qëndronte rojë. Vetëm Melkiori mundi ta dëgjonte atë të fliste.

"Çfarë ke sjellë si dhuratë" - pyeti Gabrieli.

Melkiori iu përgjigj: "Sjell temjan, aromën aromën e tokave të fshehura dhe kohërave të shkuara".

"Dhurata jote, - paralajmëroi ëngjëlli, siç kishte bërë më parë - duhet të jetë diçka e çmuar për shpirtin tënd".

"Është" - u kundërpërgjigj Melkiori.

"Atëherë hyr dhe do të shohësh". Ndërsa Gabrieli hapi derën, Melkiori qëndroi pa frymë përpara skenës së brendshme. Në të gjitha vitet e kërkimit për të Vërtetën e pakapshme, ai asnjëherë nuk e kishte ndjerë një prani të tillë si kjo. Ai u gjunjëzua me nderim dhe nga poshtë rrobës së tij  nxori shishen prej argjendi me pomadë të çmuar.

Por, u tërhoq me tmerr. Ena në dorën e tij nuk ishte aspak argjend, por argjil i zakonshëm, siç mund të gjendet në dollapin më të humbur. E hoqi tapën dhe i mori erë ç'ishte brenda dhe kërceu në këmbë për të parë Kryeëngjëllin tek dera.

"Më kanë mashtruar,- tha ai, duke i nxjerrë fjalët me zemërim.- Ky nuk është temjani që unë solla. Kjo është uthull",- u hakërrua Melkiori, si të ishte mallkim.

"Kështu do të jetë dhe kështu është, - u përgjigj Gavrili, ti ke sjellë prej çfarë je bërë ti. Ke sjellë hidhësinë e zemrës tënde, verën e thartë të një jete të bërë të zymtë nga xhelozia dhe urrejtja. Ti ke kërkuar dije, por e ke mbushur jetën tënde me helm".

Ndërsa dëgjoi këto fjalë, supet e Melkiorit u varën. Ai i ktheu kurrizin Gabrielit e filloi të merrej me veshjen e tij, si të donte të fshihte shishen tokësore. Në heshtje u drejtua nga dera.

Por, ëngjëlli vendosi dorën e tij tek krahu i Melkiorit: "Prit - tha ai ti duhet të lësh dhuratën tënde".

Melkiori psherëtiu, me një dhimbje që erdhi nga thellësia e tij: "Sa do të doja të mundja. Sa gjatë që kam pritur për ta zbrazur shpirtin tim nga athtësia e tij! Ti ke folur të vërtetën, por unë nuk mund ta lë atë këtu. Jo këtu tek këmbët e dashurisë dhe pafajsisë.

"Por ti mundesh - tha Gabrieli - dhe ti duhet, nëse ti dëshiron të jesh i pastër. Ky është i vetmi vend ku mund ta lësh atë". Por, Melkiori protestoi: "Kjo është gjë e hidhur. Po sikur fëmija ta prekë atë me buzët e tij?"

"Duhet t'ia lësh këtë shqetësim qiellit" - u përgjigj ëngjëlli. - Edhe uthulla mund të përdoret".

Kështu, Melkiori vendosi dhuratën e tij përpara Shpëtimtarit dhe thuhet se kur doli, sytë e tij rrezatonin dritën më të pastërt të së vërtetës së qiellit.

Kishte ende një vizitor tjetër, që të sillte dhuratën e tij. Ai eci me hapa të mëdha, me kurriz të drejtë si pema dhe supet drejt si lis. Ai qëndronte, si të kishte lindur për të komanduar. Ky ishte Baltazari, udhëheqësi i shumë legjioneve. Përpara tij mbante një kuti.

Një murmurimë u dëgjua midis atyre, që shihnin, tek e panë të hezitonte përpara derës.

"Shikoni - përshëritën ata - edhe Baltazari i madh bën bindje përpara mbretit që pret brenda". Por ishte Gabrieli që shkaktoi ndalesën e luftëtarit.

"A ke një dhuratë?"

"Sigurisht - u përgjigj Baltazari - unë sjell miron si dhuratë, për të cilën shumë kanë luftuar dhe kanë vdekur. Është esenca e ilaçit më të rrallë".

"Por, a është thelbi yt?", - pyeti Kryeëngjëlli.

"Është" - u përgjigj gjenerali.

"Atëherë eja - tha Gabrieli - dhe do ta shohim".

Edhe Baltazari nuk ishte përgatitur për valën e tmerrit që e goditi. Ndërsa hynte, ai ndjeu një dobësi në gjunjët e tij, që kurrë nuk e kishte provuar më parë. Duke mbyllur sytë, ai u gjunjëzua. Pastaj, duke u përkulur derisa fytyra e tij u afrua me tokën, ai me ngadalë e çliroi mbërthimin e tij tek doreza e kutisë dhe ngriti kokën dhe hapi sytë. Çfarë qëndronte përpara këmbëve të foshnjës nuk ishte miro, por një heshtë.

"S'ka mundësi!- pëshpëriti Baltazari - Ndonjë armik ka hedhur magji".

"Kjo është më e vërteta që di ti - thaGabrieli butësisht nga mbrapa tij. - Njëmijë armiq kanë hedhur magjinë e tyre mbi ty dhe e kanë kthyer shpirtin tënd në një shtizë. Duke jetuar vetëm për të pushtuar, ti je pushtuar. Çdo betejë që fiton të çon vetëm tek një tjetër, me një armik akoma më të fortë".

Baltazari dëgjoi fjalët e Kryeëngjëllit dhe dukej se ato jehuan në vende më të thella të shpirtit të tij. Për një çast ai hezitoi. Duke marrë kontrollin e vetes, ai mbërtheu heshtën e tij dhe u kthye nga dera: "Unë nuk ta lë këtu - tha ai. - Njerëzit e mi kanë nevojë për të. Ne nuk mund të heqim dorë nga kjo". "A je i sigurt - pyeti Gabrieli - se mund të përballosh mbajtjen e saj?"

Një kohë e gjatë kaloi. Më në fund Baltazari e çliroi mbërthimin e tij dhe heshta ra në tokë. Por, ndërsa ai pa nga fëmija, i pëshpëriti me shqetësim Gabrielit: "Po këtu, a është e sigurt ta lësh këtë këtu?"

Ëngjëlli çliroi një frymë të mbajtur gjatë, ndërsa përshpëriti: "Ky është i vetmi vend i sigurt ku mund ta lësh".

"Por, Ai është një fëmijë dhe heshta është e mprehtë".

"Këtë frikë ti duhet t'ia lësh qiellit" - ju përgjigj Gabrieli.

Dhe thuhet se Baltazari u largua qetësisht, me krahët që i lëkundeshin lehtësisht anash tij. Thuhet se ai shkoj më parë tek Kaspari dhe Melkiori, të cilët po prisnin jashtë dhe i përqafoi si vëllezër. Pastaj, duke u kthyer nga të tjerët që prisnin, i takoi të gjithë, sikur po përshëndeste shokët e tij të vjetër, të cilët nuk i kishte parë për një kohë të gjatë.

"Por ç'u bë me dhuratat e tyre?" - mund të pyesni ju.- "Ç'u bë me çekiçin, uthullën dhe heshtën?" Një tjetër histori na tregon se si ato u panë edhe njëherë pas shumë vitesh, në një kodër të vetmuar jashtë Jeruzalemit. Por mos u shqetësoni.

Kjo është një barrë që qielli e mori përsipër, pasi vetëm qielli mund ta bëjë këtë!