Ajo që ka vlerë është dashuria

Edhe pak orë dhe do të lindte. Ishte fëmija i parë. Gëzimi dhe dhimbja ishin përqafuar kaq fort, saqë asgjë nuk i ndante dot nga njëra - tjetra. Rreth e rrotull kishte zhurmë, dyer që hapeshin e mbylleshin, mjedise të pista e ndihmës mjeke, që shkonin e vinin.

“Çfarë vendi për të sjellë në jetë një foshnjë engjëllore”, - mendoi Mira, ndërsa ndjeu se çasti i saj po e thërriste.

Ankthi, dhimbja, pritja, gëzimi dhe padurimi u shtuan dhe morën përmasa të frikëshme. Sytë e mjegullt shquan një gjë të vockël, të zezë. Të zezë?

“Ah, sytë e shkretë”, mendoi Mira. Por jo, foshnja e sapombërritur ishte vërtet e zezë. Vetëm atë çast ajo përjetoi dhimbjen dhe ankthin e lindjes deri në pafundësi të shpirtit. Zhgënjimi dhe tronditja po ia shqyenin zemrën dhe ajo nuk dinte të dallonte të vërtetën nga ëndrra.

Mos ishte një makth? Po kur do të zgjohej? Po ç’ishte ky realitet? Çfarë do t’i thoshte Andit dhe prindërve? A do ta besonin se ajo nuk kishte asnjë faj?

Pafuqia për të menduar e për të vazhduar përjetimin e atij çasti mbylli sytë e saj. Ishte një imitim i vdekjes, nuk donte të hapte sytë, se ai makth do ta përpinte sërish dhe ajo ndihej kaq e dërrmuar, saqë edhe frymë nuk arrinte të merrte.

Një zë i njohur ia prishi vdekjen e gjumtë. Ishte i shoqi. Mijëra mendime ia pushtuan trurin, ndërsa e tërë qenia e saj ndihej e paralizuar nga sulmet shpirt-ngurosura të atij makthi jetësor.

“I dashur”, - ...

“Mos fol, zemër. Çdo gjë është në rregull!”

“Por ... unë… nuk e di. Unë nuk kam asnjë faj. Më beso!”

“Të besoj, … faji është i imi ... . Fëmija është i tillë, sepse ... unë jam i tillë. Prindërit e mi janë të tillë, të bardhë nga lëkura, por ‘jevgj’ nga gjaku.”

Çfarë po thoshte? Ç’ishte ajo fjalë që shqiptoi?

Mira tashmë e dëgjonte nga larg, nuk donte të dinte më asgjë, donte ta harronte lindjen, të harronte fëmijën, nuk donte të kishte të bënte më me të, por fjalët e Andit i vinin si jehonë e largët. Prindërit e tij kishin lindur të bardhë dhe pasi ishin martuar kishin dashur të jetonin si të tillë, larg lidhjeve të përbuzura nga shoqëria. Mjekët i kishin siguruar se edhe fëmija i tyre do të ishte pangjyrë dhe vërtet ai kishte lindur i bardhë, por fantazma e vjetër ishte rikthyer tek i ziu i  tyre i vogël.

Të nesërmen Mira lë pas atë dhomë tmerresh, si edhe foshnjën e vockël. I kishte thënë Andit se ajo nuk mund të rriste një ‘jevg’, si fëmijën e saj. Infermieret ia kishin sjellë foshnjën për ta ushqyer, por ajo nuk kishte pranuar as ta shihte. Nuk mund ta pranonte idenë se fëmija i saj do të ishte i zi, ajo nuk mund të kishte fëmijë të tillë. Andi donte të fliste dhe t’i kërkonte të falur, por Mira kishte filluar të jetonte në një botë të tjetërsuar, larg Andit e larg, shumë larg, bebes së vogël.

Andi e kishte siguruar se gjithçka do të rregullohej dhe do të vazhdonte si më parë. Por sapo hyri në shtëpi, Mira e kuptoi se asgjë nuk do të ishte si dikur. Dhoma e gjumit kishte një shtrat të vogël dhe priste dikë. Ajo ndjehej e zbrazët dhe krahë-tharë. Edhe Andi i dukej ndryshe, i largët, i gënjeshtërt, i huaj. E ndjente që e donte, por diçka kishte hyrë në mes. E gjithë bota e saj, tërë lumturia ishte thyer në mijëra copëza të pavlefshme dhe të dhimbshme. Nuk e njihte më jetën e saj. I dukej sikur papritur gjithçka i kishte dalë nga duart dhe ajo nuk kishte mundur as të kuptonte se çfarë po ngjante. Ditët kalonin një pas një, ndërsa asaj i dukej se ato ishin të gjitha si një ditë e gjatë, e rëndomtë, e pavlerë. Vazhdonte pa e kuptuar përse e si. Diçka e panjohur lëvizte gjërat përqark, dhe jeta rridhte. 

Një ditë nga dritarja sheh një djalë të vogël. Duhet të ishte rreth dy vjeç. Ishte shumë i këndshëm e mjaft i gjallë. Qeshi, ndërsa e vështronte teksa luante. Kështu do të kënaqej edhe me të birin, po ta kishte pranuar si të tillë. Papritur ngashërimi përfshiu gjithë qenien e saj. Lotët, që rridhnin e lanin fytyrën e pak nga pak largonin perden e vranët të paragjykimit, që kishte uzurpuar arsyen e nënës.

Ku duhet të ishte i biri? Si kishte mundur ta braktiste? Si kishte mundur të tregohej aq e pashpirt? E çfarë pastaj se ishte me ngjyrë? A nuk mbetej po i biri i saj gjithsesi? E çfarë pastaj se njerëzit do ta paragjykonin atë dhe të birin? Mos vallë ata e dinë çfarë është e keqja dhe e mira? E si mund të bëhej katilja e fëmisë së vet, vetëm për të pasur mendimin e mirë të njerëzve? Si kishte arritur ajo, të bëhej aleate me padijen, me paragjykimin e verbër, me errësirën, me krimin?? Si?? Si??

Ndihej shumë e zënë për t’u dhënë përgjigje këtyre pyetjeve, që po ia bombardonin trurin; e zënë, sepse lumturia i kishte hyrë në shpirt, bashkë me idenë se duhet të gjente të birin. Sa më parë! Menjëherë! Por, duhet të gjente Andin. Vetëm ai mund ta ndihmonte. Ajo nuk kishte dashur të dinte më asgjë për fëmijën, që ditën e parë. Por pritja ishte e paduruar ato çaste dhe sytë i ishin ngulur në derë.

Më në fund, Andi vjen dhe Mira fluturon drejt tij. Me lotët, që sërish i kishin zbutur sytë edhe shpirtin i tregon Andit për vendimin e marrë.

Duhet ta gjenin fëmijën, ta rrisnin së bashku e të vazhdonin ndërtimin e qelizës së tyre të dashurisë.

Fëmija ishte tek prindërit e Andit. Ata ishin kujdesur për të gjithë kohën. Sigurisht që Andi nuk mund ta braktiste fëmijën dhe e dinte se edhe Mira herët a vonë do të dinte ta pranonte dhe ta donte fëmijën e tyre, edhe pse paksa ndryshe nga sa  e kishin pritur. Tani kanë kaluar vite dhe Mira e kujton jo pa turp atë periudhë të vështirë, por gjithsesi e lumtur që po rrit fëmijët e saj, në folezën e tyre të dashurisë, në atë fole, që kishin ëndërruar gjithmonë, dhe që arritën ta ndërtonin jo pa lodhje e mundime të shumta e të vazhdueshme.

Ajo kujton se menjëherë pasi morën fëmijën nga prindërit e Andit, ndërruan shtëpi e shkuan në një lagje më të qetë të qytetit. Sigurisht kjo nuk ishte zgjidhje përfundimtare e as ideale, sepse njerëzit gjithmonë i kishin parë me habi e nuk kishin kursyer as hamendjet nga më të çmendurat, as shikimet ngushtë-zënëse e as komentet e hidhura.

Gjithsesi, me kalimin e viteve, të gjitha këto e humbën rëndësinë e tyre të zbrazët, dhe ata mësuan që sido të ishte dita, në darkë ata mund të mbyllnin dyert edhe dritaret, që i lidhnin me atë botë plot vlera të rreme dhe mund të hanin e të rrinin të qetë e të lumtur, në praninë e njëri-tjetrit.

Tashmë ata e dinë se ajo që vlen, është ajo, që në fakt ka vlejtur gjithmonë: Dashuria e tyre dhe dashuria për fëmijtë e tyre.