Jeta jonë e brendshme shpirtërore nuk kërkon një lavdi të bujshme, përkundrazi, frytet e saj më të pasura piqen pa u vënë re, në hije.
Heroizmi i madh i Shpëtimtarit u krye në qetësi, u realizua atëherë fjala profetike: “Ai nuk do të thërrasë, as do ta ngrejë zërin dhe as do të mbajë fjalime me zë të lartë në rrugë.” (Mat:12;19).
Fjalët me zë të lartë, shkëlqimi dhe buja e jashtme nuk përbëjnë forcën morale, ajo rritet dhe forcohet në përulësi, “Perëndia u jep bekim të përulurve”. Vetëm dashuria mund t’i përgjigjet nevojës së madhe që na rrethon kudo; neve na duhet tepria e dashurisë që të kemi teprinë e jetës.
Megjithatë, ne të gjithë e njohim varfërinë e jetës sonë shpirtërore; ne jemi të dobët, ne jemi të pafuqishëm nën peshën e shqetësimeve dhe të fatkeqësive, ne jemi të pafuqishëm para pengesave, burimi i dashurisë sonë shteron qysh në ndeshjen e parë me të keqen; ne nuk kemi se me çfarë të plotësojmë nevojën e vëllezërve tanë, sa shpesh ne i japim gurë atij që na kërkon bukë! Por, kur zemra jonë mbushet me jetën e Krishtit, “ju duhet të kini po ato ndjenja, që ka dhe Jisu Krishti,” (Fil:2;5), atëherë edhe jeta jonë do të shndërrohet në bekim për të gjithë njerëzit që na rrethojnë. Përsa kohë që ne nuk do të marrim këtë tepri të jetës dhe të dashurisë, zemra jonë do të jetë e zbrazët dhe e ekzistenca jonë e padobishme. Për këtë ne duhet të lutemi, këtë të kërkojmë para së gjithash. Drita e Krishtit, dashuria e Tij do të na mbushë me gëzim jotokësor, i Cili do të mposhtë të keqen e botës dhe fatkeqësinë e saj. Fryma e Krishtit do të na mbushë me teprinë e jetës, të cilën ne do ta derdhim në dashurinë për të gjithë dhe për secilin.
