Dijetari i katërt

Në Persinë e hershme jetonte një njeri i ditur, i quajtur Artaban, i cili mbante rrobën e priftërisë së hershme të Magut. Një natë dhjetori ai u tha të afërmve: "Tre miqtë e mi janë duke vëzhguar tempullin e lashtë në Babiloni. Nëse ylli i premtuar do të shfaqet, ata do të presin dhjetë ditë për mua dhe pastaj do të nisen për në Jeruzalem, për të parë dhe adhuruar atë që do të lindë si Mbret i Izraelit. Unë shita ato që kisha dhe bleva tre gurë të çmuar - një zafir, një rubin dhe një perlë, për t'ia dhënë Mbretit të ri"

Pas pak, kur ai ishte duke vëzhguar qiellin, nga ana lindore vuri re një dritë të shndritshme që lëvizte nëpër qiell. "Ajo është shenja, - tha ai, - Mbreti po vjen, dhe unë do të shkoj ta takoj".

Artabani udhëtoi për dhjetë ditë dhe ndodhej vetëm tre orë nga vendi ku do të takonte miqtë, kur papritur kali ndaloi dhe një objekt i errët shtrihej përpara tij. Drita e yjeve zbuloi formën e trupit të një njeriu, i cili dergjej i plagosur. Zemra i rrahu fort. Të ndalonte dhe të kujdesej për të huajin?

Ç'do të ndodhte nëse do të vonohej dhe miqtë do të largoheshin pa të? Të rrezikonte shpërblimin e madh të besimit të tij, për hirin e një vepre të vetme mirëbërëse?

"Perëndia i së vërtetës dhe dashurisë, - tha ai dhe u lut, më drejto në udhën e shenjtë, në udhën që shpreh vullnetin tënd".

Pastaj, zbriti nga kali dhe filloi të shikonte me vëmendje njeriun, e vajosi me vaj dhe i mbuloi plagët. Orë pas ore punoi, derisa më në fund të mjerit i erdhën forcat.

Tashmë kishte kaluar mesi i natës dhe tre dijetarët u larguan pa Artabanin për të kaluar shkretëtirën pa të. Artabani po mendohej kur njeriu i sëmurë i pëshpëriti: "Nuk kam asgjë për të të dhënë si shpërblim të ndihmës sate" dhe përveç kësaj, "unë jam Jude dhe profetët thanë, se Mesia që ju kërkoni nuk do të lindë në Jeruzalem, por në Bethlehem.

Zoti ju dërgoftë shëndosh e mirë në atë vend, pasi pate mëshirë për të sëmurin".

Artabani mendoi shumë për këtë udhëtim të gjatë dhe vendosi të shiste një nga gurët e çmuar, me qëllim që të blinte një karvan dhe pajisje për të kaluar shkretëtirën.

Tri ditë pasi tre dijetarët kishin parë Jisuin foshnjë dhe ishin larguar, ai ariti në Betlehem. Artabani hyri në shtëpinë me derë të hapur dhe pa një nënë të re e cila i këndonte foshnjës për ta vënë në gjumë. Me zërin e saj të ëmbël i tha: "Josifi i Nazaretit mori fëmijën e tij Jisuin dhe nënën e tij Marinë dhe u larguan natën në mënyrë të fshehtë".

Papritur, një zhurmë e egër dhe të thirrura erdhën nga rruga e fshatit: "Ushtarët! Po vrasin fëmijët tanë".

Fytyra e nënës mori një pamje terrori dhe e shtrëngoi fort fëmijën, duke u munduar ta fshihte në erësirën e dhomës.

Artabani menjëherë shkoi tek dera e shtëpisë. Ushtarët po vinin me duart dhe shpatat e tyre të përgjakura.

Kapiteni i rojeve iu drejtua shtëpisë, por Artabani i tha me zë të ulët: "jam krejtësisht i vetëm dhe pres t'i dhuroj këtë gur të çmuar kapitenit të kujdesshëm i cili do të më lerë në paqe".

Kapiteni rrëmbeu gurin e çmuar dhe thirri: "Para marsh! Nuk ka fëmijë këtu". Artabani filloi të lutej: "Perëndi i së vërtetës dhe dashurisë, falna pasi tashmë kam humbur dy nga dhuratat që i kisha për mbretin tënd".

Përsëri filloi udhëtimin e tij, po nuk dinte ku të kërkonte. Kaloi 33 vite të tjera, duke udhëtuar nga shteti në shtet për këtë mbret. Kudo që shkoi, nuk gjeti mbret për të adhururuar, por shumë njerëz për të ndihmuar. Ushqeu të uriturit, veshi të zhveshurit, shëroi të sëmurët dhe ngushëlloi të burgosurit. Së fundi, kur qe në moshë të madhe për herë të fundit udhëtoi për në Jeruzalem. Arriti të premten dhe kur po ndodhte diçka e veçantë.

"Nuk ke dëgjuar seç po ndodh? - e pyetën. Sot do të kryqëzojnë Jisuin e Nazaretit, i cili thotë se është Biri i Perëndisë dhe Mbreti i Judenjve". Zemra e Artabanit rrahu fort: "Më në fund kam rastin të ofroj perlën time të vyer, për lirimin me shpërblim të jetës së mbretit". Kur ai po vraponte drejt kodrës së Golgothasë pa një grup ushtarësh, të cilët po tërhiqnin zvarrë një vajzë. Ajo u largua për një çast edhe papritur u hodh përpara këmbëve të Artabanit.

"Më shpëto, -  thirri ajo - unë jam për t'u shitur si skllave. Më shpëto!"

Artabani hezitoi dhe përsëri nuk kuptoi nëse ishte një mundësi për të ndihmuar apo një tundim për të humbur përsëri Jisuin. Por, pas një çasti ai nxorri perlën e vyer dhe ia dha ushtarëve: "ja ku është shpërblimi për jetën e kësaj vajze". Kur po fliste, një tërmet i fuqishëm pushtoi qytetin dhe qielli u nxi. Një gur i madh ra nga çatia e shtëpisë pranë dhe e goditi Artabanin në kokë. Vajza skllave e pa njeriun të binte në tokë. Vuri re se buzët e tij lëvizën, sikur të thonin: "Jo kështu o Zot. Kur të pashë të uritur dhe të ushqeva? Kur të pashë të huaj e të ndihmova? Kur të pashë të sëmurë ose në burg dhe të vizitova? Për 33 vjet jetë kërkova, por kurrë nuk pashë fytyrën tënde, e as nuk i shërbeva mbretit tim".

Buzët e tij ndaluan së lëvizuri dhe vajza dëgjoi një zë  të ëmbël e të butë të përgjigjej: "Në të vërtetë po ju them: sa herë ia keni bërë këtë ndonjërit prej këtyre vëllezërve të mi të vegjël ma keni bërë mua".

Një dritë e ndriçme rrezatoi prej fytyrës së Artabanit. Kur udhëtimi i tij përfundoi, gurët e tij të çmuar u pranuan ai gjeti mbretin e tij.